პარასკევი, 29.03.2024, 14:28
WwW.WhatWeLove.Tk
მოგესალმები Guest | RSS
საიტის მენიუ
profile
მოგესალმები Guest


ჯგუფი: Гости
საიტზე ხარ: -ე დღე

სიახლის დამატება
პროფილის შესწორება
ჩემი პროფილი
Pm ( )
გამოსვლა

      სექციის კატეგორიები
      შავი წარსული
      ჭორები თუ რეალური ამბები?
      Justin Bieber
      მობილურისთვის
      ფოტოსესიები
      ახალი ამბები
      ვარსკლავები
      StoRy
      ვარცხნილობა
      ფეხსაცმლები
      ქართველები
      პრიკოლები
      თამაშები
      კონკურსი
      მუსიკები
      ვიდეოები
      ფოტოები
      დიზაინი
      გურმანი
      ფილმები
      ბუნება
      Fashion
      Miley cyrus
      სტატისტიკა
      » საიტზე დარეგისტრირებული
      სულ: 756
      თვის განმავლობაში: 0
      კვირის განმავლობაში: 0
      გუშინდელი: 0
      დღევანდელი: 0
      » მათ შორის
      საიტის ადმინი: 4
      სერვერის ადმინი: 3
      მოდერები: 8
      მომხმარებელი: 0
      მნახველი: 737
      » მათ შორის
      კაცი: 103
      ქალი: 653
      ჩვენი გამოკითხვა
      საიდან გაიგეთ ჩვენი საიტის შესახებ?
      Всего ответов: 1407
      Player
      Social
      Popular Videos
      მთავარი » 2011 » იანვარი » 14 »  უილიამ შექსპირი ( სონეტები )
      13:08
       უილიამ შექსპირი ( სონეტები )
      სონეტი XVIII
      მე რომ შემეძლოს, ზაფხულის დღეს შეგადარებდი,
      მაგრამ შენ სხვა ხარ, ხანგრძლივია შენი მშვენებაც;
      მაისის კვირტებს დააჭკნობენ ავი ქარები
      და ეს ზაფხულიც მათთან ერთად ჩაესვენება.
      ზოგჯერ თუ დაგვწვავს, დაგვაცხუნებს მზე ზეცის თვალი,
      ხშირად ბინდდება ოქროსფერი მისი სახება,
      ყველა სიკეთე შემთხვევით თუ ბუნების ძალით,
      გაივლის დრო და დროსთან ერთად შეილახება,
      მაგრამ შენს ზაფხულს ვერაფერი ვერ გაახუნებს
      და სილამაზეც არასოდეს დაგებინდება,
      შენ ვერც სიკვდილი შემოგახვევს თავის საბურველს,
      რადგან ამ ლექსში შეზრდილი ხარ უკვდავ რითმებად.

      და ესეც ცოცხლობს, ვიდრე არის კაცის ხსენება
      და არც შენს სახელს უწერია გადაშენება.

       (სონეტი XLIX)
      ის დროც დადგება, _ თუკი იმ დროს დადგომა ეთქმის,
      როცა ყოველი ჩემი ნაკლი თვალში გეცემა,
      როცა სიკეთეს მოიმრავლებ მარტოდენ შენთვის
      და სიყვარული მოგონებებს გადაეცემა.

      ის დროც დადგება, როცა გზაზე ერთად ჩავივლით
      და შენს მზერაში მზის სხივები აღარ გაკრთება,
      როცა წამიერ შემომხედავ, ჩემზედ მწყრალივით,
      და მთელი სახე გულგრილობით დაგენაკვთება.

      ის დროც დადგება, განვიკითხავ საკუთარ ცოდვებს,
      წარმავალობის სინანული გაათკეცდება
      და ჩვენს სიყვარულს საძრახისი თუკი რამ მოსდევს
      მე დამრჩება და შენს გაკიცხვას არვინ ეცდება.

      ...და თუ არჩიე ტრფობის უღელს თავისუფლება,
      კვლავ რომ მიყვარდე, არ მექნება ამის უფლება.


       (სონეტი LVIII)
      ის ღმერთიც ხედავს, ვინც დამარქვა მე შენი მონა,
      რომ შენს სიმშვიდეს არას ერჩის ჩემი გონება,
      რომ შენი ყმობით იმ სარგებლის არ მინდა ქონა,
      რომ შემდეგ შევძლო ვერაგულად გაბატონება.

      ნება მომეცი, აგედევნო უკან ქარივით,
      ან შენი ჩრდილის ნაკვალევზე ჩუმად ვიარო
      და მოთმინებით... მორჩილებით... პატიმარივით...
      შენი სილაღე მხოლოდ ფიქრში გავიზიარო.

      იყავი მასთან, ვისთან ყოფნაც თავად გწადია,
      დრო იქ გახარჯე, სადაც დღემდე გაქვს გახარჯული,
      ვისაც ისურვებ, მას უძღვენი, რაც გაბადია
      და შენი ცოდვის თავად იყავი მკაცრი მსაჯული.

      ჩემთვის მადლი ხარ თუ სასჯელი, ეს სულერთია,
      მე მაინც გელი!... ლოდინი კი ჯოჯოხეთია.

       (სონეტი LXI)
      შენი სახეა ნუთუ, ღამით ჩემთან რომ მოდის
      და დამძიმებულ ქუთუთოებს ძილს არ ანებებს?
      ნუთუ შენ მიფრთხობ სანატრელი სიმშვიდის ლოდინს,
      როცა თავადაც ემსგავსები ღამის ზმანებებს?

      შენი სულია ნუთუ ჩემთან შორით მოსული,
      რაც საქმეში და საფიქრალში ძალად მეჭრება,
      ამაოებით და სირცხვილით გარემოცული
      ჩემი ცხოვრება რომ შეიპყრონ კვლავაც ეჭვებმა?

      არა, შენ არ ხარ, ვინც თვალთაგან წარმტაცა რული,
      არც სიყვარულის ზმანება ხარ და არც მაქცია,
      ეს მხოლოდ ჩემმა სიყვარულმა წამართვა სრული
      მოსვენება და შენს დარაჯად გადამაქცია.

      მე შენთვის ვფხიზლობ, შენ კი სადღაც იღვიძებ ამდროს...
      ჩემგან შორსა ხარ, ვიღაც სხვა კი გულს ახლოს განდობს.

       (სონეტი LXII)
      მეც ცოდვილი ვარ... სხვა რა ეთქმის ასეთ საქციელს -
      შემყვარებია მეც ჩემივე ზნე და ბუნება;
      გულმაც და სულმაც თავის მონად ისე მაქციეს,
      რომ ჩემი ცოდვა, მგონი, აღარ განიკურნება.

      ასე მგონია, ამ ქვეყანას სხვა არვინ არგებს,
      რომ ძლივს ეღირსა მას სიცოცხლე ჩემი ბადალის,
      რომ ღირსეული სადაც სიტყვა მოსწყდება ბაგეს,
      ჩემი სიკეთის სახოტბოდ და საქებად არის.

      მაგრამ როდესაც გამექცევა სარკისკენ თვალი
      და ვხედავ სახეს, ნამდვილ სახეს, განა ნიღბიანს,
      ვხვდები რომ ავი თავპატიჟით ამებნა კვალი
      და სადღაც ავცდი ჩემს ცხოვრებას, კარგს და იღბლიანს.

      მე მხოლოდ შენი სილამაზე დამრჩა ხატივით,
      მიტომაც მინდა შენ შეგამკო ყველა პატივით.

       (სონეტი LXVI)
      ყველაფრით დაღლილს, მენატრება სიკვდილით შვება,
      რადგან შევყურებ სამათხოვროდ შობილ თაობას,
      ჭეშმარიტ რწმენას რადგან არყევს ცოდვილთა ნება
      და სრულქმნილება დარქმევია არარაობას.

      და იყიდება ოქრო-ვერცხლზე კაცის ღირსება
      და მოიღერა ქალწულივით ყელი მეძავმა
      და განდიდება მდაბიოთა გახდა თვისება
      და ყველა ლაჩარს რაინდობა შემოეძალა

      და პირმოთნენი დარბაისელ სიტყვებს ხლართავენ
      და ავი კეთილს დაატარებს თავის ნებაზე
      და უმეცრები განათლების საქმეს მართავენ
      და სულმდაბალნი ბატონობენ შთაგონებაზე...

      ყველაფრით დაღლილს, სიკვდილიღა მიელავს თვალში,
      მაგრამ ჩემს სატრფოს ვერსად ვტოვებ ამ ცოდვა-ბრალში.

       (სონეტი LXVII)
      ჰოი, საწუთროვ, შენს მანკიერ ზნეს და ზეობას,
      ნეტავ რად ანდო ჩემმა სატრფომ თვისი არსება?
      ან ცოდვამ რატომ დაიმოყვრა მისი ზნეობა,
      განა მის გვერდით ცოდვა-ბრალი მადლს ემსგავსება?!

      ცოცხალთან ყოფნა სიკვდილს როგორ შემატებს სახელს,
      ბუნებრივს როგორ მოხატავენ ყალბი ფერებით?
      განა სიტურფე ვარდის ჩრდილით შეიმკობს სახეს,
      თუ ნამდვილ ვარდებს თავად ჩრდილავს მშვენიერებით?

      გამათხოვრებულ წუთისოფელს ნეტავ ბუნებამ
      რად მოუვლინა ჩემი სატრფო, როგორც ნუგეში?
      ალბათ, სწადია იმ სიმდიდრის კვლავ დაბრუნება,
      რაც გაიფლანგა ამ უზნეო საუკუნეში.

      მე ვისაც ვეტრფი, დროსაც სატრფოდ იგი უნახავს,
      ყველა სიკეთე რადგან მასში შემოუნახავს.

       (სონეტი LXX)
      ნუ დაღონდები, თუ აუგად გახსენეს ისევ,
      სინათლის ძრახვა ხომ წესია ბნელი გონების...
      ეჭვის აჩრდილებს სილამაზეც იფერებს ისე,
      თითქოს ლაჟვარდებს შესევია გუნდი ყორნების.

      ლამაზ ვარდებშიც დაიბუდეს თითქოს მატლებმა,
      შენც ბოროტებას თითქოს კეთილ მძევლად ხლებიხარ
      და მაინც ცოდვა შენ წყალობად მოგემადლება,
      რადგან საწუთროს გაზაფხულად მოვლინებიხარ.

      შენ უკვე გასცდი სიყმაწვილის დღეთა ცდუნებებს _
      გზად დასაძლევი რაც შემოგხვდა, ყველა იძლია,
      მაგრამ ცხოვრებას ჯერ ვერსაით ჰპოვებ უვნებელს,
      ცილისწამების დაძლევა თუ არ შეგიძლია.

      რომ არ გყოლოდა მოშურნეთა ჯარი მხლებელად,
      შენ დაგრჩებოდა ყველა გული საბრძანებელად.

      (სონეტი LXXI)
      ორიოდ ცრემლი გადმოაგდე ლამაზ თვალთაგან,
      როცა ჩემს სიკვდილს გაუწყებენ გლოვის ზარები,
      როცა საწუთროს გაუმაძღარ ბინადართაგან
      მიწისქვეშეთის უძღებებთან გავემგზავრები.

      როცა ჩემს ლექსებს გადაავლებ მზერას წამიერ,
      როცა შენს სულში წამით სევდა ამეტყველდება,
      სჯობს, დამივიწყო! _ რადგან შენი სული ამიერ
      მე წამიერი სევდისთვისაც არ მემეტება.

      სჯობს აღარაფრით აიმღვრიო ტკბილი ფიქრები,
      აღარ მისდიო მოგონების გზას და ციცაბოს
      და შავ მიწაში მეც რომ მიწად გარდავიქმნები,
      სჯობს სიყვარულიც ჩემთან ერთად გარდაიცვალოს.

      მე სამარეში თან ჩავიტან ჩვენს ლამაზ წარსულს
      და მითქმა-მოთქმას სამუდამოდ დავუდებ სასრულს.

       (სონეტი LXXII)
      თუ გამოგკითხეს, ჩემში რა და რატომ გიყვარდა,
      თუ გამიხსენეს, ამქვეყნად რომ აღარ ვიქნები,
      გიჯობს, საფლავში მომადევნო ავი სიტყვა და
      სჯობს, თუ მოყვარე ჩემს მოძულედ გარდაიქმნები.

      გიჯობს, სხივებით არ შეამკო მწირი სინათლე,
      საზრდო არ მისცე მითქმა-მოთქმის მსუნაგ მსახურებს,
      ჩვენი წარსულის დავიწყებით თავი იმართლე,
      თუ ჩემი ხსოვნა ლამაზ ტყუილს დაიმსახურებს.

      გიჯობს, სიტყვები არ შენიღბო ტრფობის გამხელით,
      არ დაეხარბო სიყვარულის მაცდურ არაკებს...
      სჯობს, გვამთან ერთად დაიმარხოს ჩემი სახელიც
      და ჩვენს აუგზე აღარავინ ილაპარაკებს.

      თუკი ამქვეყნად შერცხვენილმა უნდა ვიარო,
      სჯობს, ჩემთან ყოფნა არასოდეს გაიზიარო.

       (სონეტი LXXVI)
      დღეს ჩემი ლექსი რომ არ მართავს კეკლუც საუბარს
      რომ ვერვინ ხედავს მის წიაღში ჟამთა ცვლილებას,
      დროის ცდუნებას იერითაც მხარს რომ არ უბამს
      და ახალ-ახალს რომ არ იძენს გამოცდილებას.

      რომ არ ყოყოჩობს ჩემი წიგნის არცერთი გვერდი
      ნაირნაირად მოკაზმული უცხო სახელით,
      რომ დღენიადაგ იგივეს ვწერ, სულ რასაც ვწერდი,
      რომ წუთისოფელს ვხედავ ძველი გადასახედით...

      ეს იმიტომ, რომ შენ მიყვარხარ! რომ შენ ხარ მარად
      მუზა, რომელმაც ძველი გრძნობა ახალს არჩია,
      ვერ შევიყვარებ ვერასოდეს ვისაც სხვაგვარად,
      ვინც სტრიქონებით თვალთმაქცობას გადამაჩვია.

      და როგორც მზისთვის ახალი დროც ძველი ჟამია,
      მეც ვიმეორებ, ერთხელ გულით რაც ნათქვამია.

      კატეგორია: ახალი ამბები | ნანახია: 1206 | დაამატა: Qindi | რეიტინგი: 0.0/0
      სულ კომენტარები: 1
       
      1 -Name: Qindi 
      date: (14.01.2011 15:14)
       




      0  



      Answer


      Miyvars Shekspiriii :)))
      answer:

       
       
       
       
      ლევან ჯიბღაშვილი
      კომენტარები: 2 ნანახია: 41413
      fexsacmelebi
      კომენტარები: 4 ნანახია: 12104
      თხოვნები <3
      კომენტარები: 307 ნანახია: 10923
      Tovlis babu,saaxalwlo sachuqari,saaxalwlod mowyobili saxlebi:)
      კომენტარები: 4 ნანახია: 7527
      ნახეთ რა დაპოსტა ტვიტეზე ჯასტინმა
      კომენტარები: 3 ნანახია: 7345
      Megan Fox Street Style
      კომენტარები: 1 ნანახია: 7098
      UGG
      კომენტარები: 2 ნანახია: 6855
      marita janashia
      კომენტარები: 0 ნანახია: 6752
      Strange Shoes (Part 1)
      კომენტარები: 2 ნანახია: 6715
      3D Tags
      ჩანაწერების არქივი
      საიტის მეგობრები
      მინი-ჩეთი
       
      500
      სტატისტიკა
      ვინ შემოვიდა დღეს საიტზე ]
      სულ ონლაინში: 1
      სტუმარი: 1
      მომხმარებელი: 0
      უფლებები დაცულია ქისოსგან